DDA/DDD to osoby dorosłe, które wychowywały się w rodzinach dysfunkcjonalnych i/lub z problemem alkoholowym. Charakterystyczne dla tych osób jest postrzeganie teraźniejszych wydarzeń przez pryzmat bolesnej przeszłości, nierzadko uruchamiające określone reakcje emocjonalne i schematy zachowań. Dorosłe dziecko z rodziny dysfunkcyjnej w przeszłości musiało nauczyć się metod życia i przetrwania w chorej sytuacji, w której znalazło się nie z własnej winy. To, co sprawdzało się w rodzinie patologicznej, nie sprawdzi się w budowaniu normalnego, dorosłego życia.

Dorosłe Dzieci z Domów Dysfunkcyjnych

Celem terapii DDD jest nauka umiejętności akceptowania i dbania o siebie w duchu szacunku do innych osób. Ocena i diagnoza jest kwestią wielowymiarową, a to czy wymagana jest terapia zależy od indywidualnych cech danej osoby i stopnia trudności, z jakimi zmaga się się w codziennym życiu.

Psychoterapia ma nauczyć funkcjonowania bez doskwierającego poczucia winy, przymusu bezwarunkowej lojalności czy ratowania innych. Obszary podlegające pracy to również trudne do zniesienia stany emocjonalne, brak umiejętności czy też wewnętrznego przyzwolenia na odczuwanie przyjemności, automatyczne wchodzenie w rolę ofiary.

Dorosłe Dzieci Alkoholików

DDA w dorosłe życie wchodzą z bagażem doświadczeń, który często na długie lata determinuje ich los. Takie osoby potrzebują przede wszystkim bezpieczeństwa i równowagi. Nie chcąc powielać dysfunkcyjnych schematów wyniesionych z domu rodzinnego konieczne jest w trakcie terapii nazwanie i zaakceptowanie prawdy o sobie i swoich bliskich.

Proces terapii ma doprowadzić do zmiany sposobu postrzegania rodziców, obierając im i ich wcześniejszym działaniom władzę w dorosłym życiu. Powolne wyzbywanie się żalu i bólu pozwala osobie z syndromem DDD ponownie przejść poszczególne etapy rozwoju, otaczając siebie adekwatną opieką i szacunkiem.